Reč "salaš" potiče iz mađarskog jezika i označava domaćinstvo koje se sastoji od kuće i pomoćnih objekata za obradu zemlje i gajenje stoke. Prvobitna namena je bila vezana za letnji boravak ljudi radi zemljoradnje, dok su nešto kasnije vlasnici salaša postajali stalni stanovnici na svojim posedima.
Salaši plene lepotom i duhom starih vremena. Ovi autentični arhitektonski kompleksi karakteristični su za Panonsku niziju i predstavljaju narodno graditeljstvo, kao i poseban način života i privređivanja.
Najveći broj salaša je izgrađen oko 1848. godine, a nakon Drugog
svetskog rata, mnogo njih je srušeno. Danas postoji oko 100 salaša od
kojih je 25 adaptirano za boravak turista.Pozicija salaša je izvan
sela, na njihovoj periferiji. Okruženi su brojnim stablima drveća,
posebno bagrenjem, od koga se dobija bagremov med. Srce
svakog salaša predstavlja njegov restoran. Salaši su prepoznatljivi po
gostoprimstvu, bogatoj i ukusnoj tradicionalnoj vojvođanskoj trpezi, uz
dobra vina, rakije i zvuke tamburaša.
Prirodno su u tim skloništima vremenom počeli da se prodaju piće, pa hrana. Vremenom su došli i muzičari, najpre gajdaši, pa tamburaši, a mogle su da se iznajme i sobe za prenoćište. Kasnije su se čarde gradile kod skela, koje su prevozile ljude i stoku na drugu obalu Dunava, kao i na mestima gde su rado pristajale barke, uključujući i tegljače na njihovom uzvodnom putu ka Pešti i Beču.
Čarde su uvek bile oaze mira, zelenila, svežine, dobre hrane, razbibrige, dobrog provoda. To su mesta za rasterećenje od briga svakodnevice i naravno mesta dobrog zalogaja, pogotovo za ljubitelje riblje čorbe, ribljeg paparikaša i sveže pečene rečne ribe.
"... čarde su uvek bile oaze mira, zelenila, svežine, dobre hrane, razbribrige, dobrog provoda..."
Lovni turizam je vrlo atraktivan segment turizma, na poseban način vezan i za gastronomiju.
Specijalnu atrakciju u našem lovnom turizmu predstavlja lov na krupnu divljač: srne, divlje svinje, evropske jelene, kao i lisice. Sitna divljač koja se najčešće lovi: zečevi, fazani, prepelice, divlje patke i divlje guske.
Specijaliteti od divljači imaju poseban status skupocenih delicija, koje se konzumiraju u retkim prilikama i predstavljaju vrhunsko gurmansko zadovoljstvo.
Vojvodina danas može da se podiči velikim brojem sjajnih restorana koji imaju specifičnu ponudu jela, pića i odabranih slatkiša.
Prvi utisak na turiste ostavljaju
sjajne turističke lokacije na kojima su se
ugnezdili čuveni vojvođanski restorani,
ali i ambijent i usluga
po najvišim svetskim standardima.
U opisu prefinjenih restorana Vojvodine su čisti, besprekorno ispeglani stolnjaci, posuđe i escajg najmodernijeg dizajna i vaze sa sezonskim cvećem na stolu. Konobari odeveni u uniforme, karte hrane i pića dizajnirane i posebno definisane specijalno za svaki objekat. Čisti i mirisni toaleti. Vrata bez tragova dodirivanja. Šefovi kuhinja ovih malih gastronomskih rajeva ravnice, nalikuju kolegama iz reklama najpoznatijih svetskih lanaca restorana.
Vojvodina može da se pohvali sa oko 70 dvoraca, kaštela, vila i letnjikovaca, koji su arhitektonsko svedočanstvo o nekadašnjem bogatstvu vladara, plemića i veleposednika Vojvodine. Ove velelepne građevine, koje odražavaju bogatstvo i moć nekadašnjih vlasnika, nastale su u XVIII, XIX i XX veku.
Dvorci Vojvodine,
koji su vredno kulturno nasleđe, izgrađeni su u različitim stilovima, jer vremenski pripadaju prelaznom periodu od baroka do klasicizma.
Porodice Dunđerski, Lukač i Stratimirović bile su najveći neimari vojvođanskih dvoraca. Današnje namene dvoraca su vrlo različite od prvobitnih. Danas su ti vredni objekti i imanja pretvoreni u turističko-ugostiteljske objekte, sedišta administracije poljoprivrednih imanja i kombinata, osnovne i srednje škole, fabričke i proizvodne pogone, stanove za porodice radnika na imanjima, a neki su i van funkcije.
Dvorci koji su danas u turističko-hotelsko-ugostiteljskoj funkciji – Fantast, Ečka i Banatera – predstavljaju poznate turističke destinacije sa različitim sadržajima koje privlače brojne
turiste.
